از شعرای هرات و از مصاحبان خواجه آصفی است. این مطلع از اوست: محتسب گر رند باشد دیر را در واکند بهر رندان باده از زیر زمین پیداکند. (ترجمه مجالس النفایس)
از شعرای هرات و از مصاحبان خواجه آصفی است. این مطلع از اوست: محتسب گر رند باشد دیر را در واکند بهر رندان باده از زیر زمین پیداکند. (ترجمه مجالس النفایس)
عمیدالدوله ابوالقاسم منصور بن ابی الحسین محمد بن کثیر بن احمد هروی خراسانی عارض سپاه یعنی وزیر لشکر سلطان محمود غزنوی و پسرش و صاحبدیوان خراسان در عهد مسعود بوده است. مولد وی هرات و جد وی احمد از مردم قاین است و ظاهراً ابوالحسین کثیر پدر ابی القاسم وزیر سامانیان بوده است و جمحی شاعر در مدح او گفته: صدر الوزاره انت غیر کثیر لابی الحسین محمد بن کثیر. پدران این مرد همه از وزراء و اعیان بوده و شغل و مقام خود را از عهد سامانیان به ارث می برده اند و این معنی از مدحی که ابوالقاسم محمد بن ابراهیم باخرزی منشی همین ابو القاسم کثیر درباره او گفته است پیداست. (از دیوان منوچهری دامغانی چ دبیرسیاقی ص 284). رجوع به تعلیقات دیوان منوچهری و نیز رجوع به فهرست اعلام تاریخ بیهقی و ابوالقاسم کثیرو ابوالقاسم منصور شود
عمیدالدوله ابوالقاسم منصور بن ابی الحسین محمد بن کثیر بن احمد هروی خراسانی عارض سپاه یعنی وزیر لشکر سلطان محمود غزنوی و پسرش و صاحبدیوان خراسان در عهد مسعود بوده است. مولد وی هرات و جد وی احمد از مردم قاین است و ظاهراً ابوالحسین کثیر پدر ابی القاسم وزیر سامانیان بوده است و جمحی شاعر در مدح او گفته: صدر الوزاره انت غیر کثیر لابی الحسین محمد بن کثیر. پدران این مرد همه از وزراء و اعیان بوده و شغل و مقام خود را از عهد سامانیان به ارث می برده اند و این معنی از مدحی که ابوالقاسم محمد بن ابراهیم باخرزی منشی همین ابو القاسم کثیر درباره او گفته است پیداست. (از دیوان منوچهری دامغانی چ دبیرسیاقی ص 284). رجوع به تعلیقات دیوان منوچهری و نیز رجوع به فهرست اعلام تاریخ بیهقی و ابوالقاسم کثیرو ابوالقاسم منصور شود
نوری هروی، مشهور به نوری دندانی، از شاعران و ظریف طبعان قرن دهم هجری است، گویند: دندانش از غایت درازی از لبهایش برآمده بود ... از این جهت خود را به دندانی ملقب نمود، او راست: وصیتی است که بعد از وفات من یاران کنند لوح مزارم ز هر دو دندانم سخن چگونه کنم پیش خلق کاین دو لبم به یکدگر نرسد گر به لب رسد جانم، (از تذکرۀ روز روشن ص 852)
نوری هروی، مشهور به نوری دندانی، از شاعران و ظریف طبعان قرن دهم هجری است، گویند: دندانش از غایت درازی از لبهایش برآمده بود ... از این جهت خود را به دندانی ملقب نمود، او راست: وصیتی است که بعد از وفات من یاران کنند لوح مزارم ز هر دو دندانم سخن چگونه کنم پیش خلق کاین دو لبم به یکدگر نرسد گر به لب رسد جانم، (از تذکرۀ روز روشن ص 852)
